A opieka duchowa jest tak samo ważna jak medyczna. W Polsce nie mają co do tego wątpliwości pracownicy hospicjów. Jeszcze za czasów minionego ustroju ks. Eugeniusz Dutkiewicz, który rozwinął domową opiekę hospicyjną na najwyższym poziomie europejskim, podkreślał, że zajmowanie się życiem duchowym cierpiących, zwłaszcza na przewlekłe, terminalne choroby, pomaga im w znalezieniu sensu życia. Na świecie istnieje wieloletnia praktyka niesienia fachowej pomocy duchowej potrzebującym. W USA i wielu państwach Europy szpitale zatrudniają nie tylko kapelanów, zwykle duchownych, spieszących z posługą sakramentalną, ale też osoby świeckie, rozmawiające z nimi o Bogu i towarzyszące w c

Chusta Weroniki
– Takie zespoły gwarantują lepsze efekty leczenia, pozwalając pacjentowi znieść lęk i poczucie osamotnienia – stwierdza prof. Jacek Imiela z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, krajowy konsultant ds. chorób wewnętrznych. Od 32 lat z 50-osobowym zespołem studentów medycyny i psychologii, ostatnio poszerzonym o kleryków z warszawskiego seminarium duchownego, jeździ co roku w wakacje do szpitala w Działdowie, by zajmować się kilkudziesięcioma chorymi. – Niektórzy na ten czas specjalnie kładą się do szpitala, bo czują, że mają wtedy dobrą opiekę – mówi. Ale to w skali kraju ewenement. Podobnie jak działająca od półtora roku podyplomowa Szkoła Opieki Duszpasterskiej im. św. Jana Bożego, założona przy zakonie oo. bonifratrów w Krakowie, kształcąca wyspecjalizowanych opiekunów duchowych. – To jaskółki w świecie naszej medycyny – mówi dr Marek Krobicki, inicjator i współtwórca szkoły. O konieczności stworzenia fachowej opieki duchowej lekarze, etycy i duchowni rozmawiali na konferencji „Dylematy etyczne w praktyce lekarskiej – czy lekarz powinien zapewniać pacjentom opiekę duchową?”, zorganizowanej w Warszawie przez wydawnictwo Medycyna Praktyczna, od 20 lat związane z prof. Andrzejem Szczeklikiem – zmarłym rok temu wybitnym lekarzem humanistą.