To jeden z nas. Codziennie rano odprowadzał dzieci do szkoły, a potem wstępował tu na espresso i cornetto z budyniem. Przeglądał poranne gazety, rozmawiał z ludźmi. Potem wsiadał do miejskiego autobusu, żeby dojechać do ministerstwa – opowiada baristka z rzymskiej dzielnicy niedaleko Ostiense (stąd blisko do rzymskiej Piramidy i kilka minut pieszo do bazyliki św. Pawła za Murami). Między via Marmorata i via Bodoni wszyscy znają Lettę: w pizzerii, kiosku, lodziarni.

Enrico Letta jest drugim po Giulio Andreottim (ten zaczynał swoją karierę w wieku 36 lat) najmłodszym w historii premierem Włoch. Dziś ma 47 lat i błyskotliwą karierę polityka na najwyższych szczeblach za sobą. Mając zaledwie 32 lata, w 1998 r. dostał nominację na stanowisko ministra ds. polityki wspólnotowej z UE w pierwszym rządzie Massimo d’Alemy. W drugiej kadencji rządu ojca centroprawicowej koalicji „Drzewo Oliwne” otrzymał tekę ministra przemysłu. Był też ministrem handlu zagranicznego i z ramienia Margerity posłem XIV kadencji. To z listy l’Ulivo właśnie otrzymał mandat deputowanego do PE. W 2006 r. natomiast, w drugim rządzie Romano Prodiego, został sekretarzem premiera w randze podsekretarza stanu. Rok później zasilił szeregi Partii Demokratycznej.