Po długiej refleksji postanowiłem zaoferować Francuzom nowy wybór polityczny – oświadczył niedawno były prezydent. To „były” najwidoczniej mocno go uwiera. Bo choć po przegranych wyborach w 2012 r. deklarował, że definitywnie wycofał się z polityki, teraz zmienił zdanie.

Urodzony, by rządzić?

„Zbyt kocham Francję, jest we mnie zbyt wiele pasji dla debaty publicznej i przyszłości moich rodaków, by pozostać poza areną polityczną” – napisał na swym profilu na jednym z portali społecznościowych. I pomyśleć, że jeszcze w dzieciństwie przyszły prezydent Francji nie sprawiał wrażenia kogoś, kto będzie miał w sobie tyle determinacji, by mimo dotkliwej porażki wyborczej, ciągnących się spraw w prokuraturze i... braku entuzjazmu Francuzów dla jego powrotu, spróbować jeszcze raz. Jego dawna wychowawczyni z przedszkola pisała o nim we wspomnieniach: „Mikołajek nie był przywódcą, bał się innych, unikał bijatyk i awantur”. Jak widać, Mikołajek dawno już wyrósł z dziecięcych blokad. Najpierw będzie musiał zresztą postarać się o ponowne przywództwo w swojej rodzimej partii: Unii na rzecz Ruchu Ludowego (UMP), w czym ma nietuzinkowych konkurentów: Alaina Juppe, byłego ministra spraw zagranicznych, i byłego premiera François Fillona. Bardzo możliwe, że Sarko (jak mówią o nim Francuzi) pokona rywali. Przy spadającej coraz bardziej popularności socjalistów i ich prezydenta François Hollande’a powrót Sarkozy’ego to prawdopodobnie jedyna realna alternatywa dla rosnącego w siłę Frontu Narodowego Marine Le Pen. Mimo wszystkich zastrzeżeń jego ewentualny powrót do Pałacu Elizejskiego byłby w dzisiejszej sytuacji dobrą wiadomością także dla Polski.

Mikołajek zostaje szeryfem

To, że Mikołajek przestał być grzecznym chłopcem, było jasne już w czasie, gdy został ministrem spraw wewnętrznych. To stanowisko przyniosło mu ogromną popularność. Wcześniejsze lata, spędzone m.in. w merostwie, były stopniowym, ale konsekwentnym budowaniem swojej przyszłej pozycji. Przede wszystkim zaś były dla trochę zakompleksionego syna węgierskiego imigranta sposobem na wybicie się ze społecznego marginesu, jak nazywała takich jak on podparyska śmietanka. Dlatego też wygranie wyborów prezydenckich w 2007 roku było nie tylko spełnieniem politycznych ambicji. Sarko chciał udowodnić sobie i światu, że nie społeczne pochodzenie, tylko ciężka praca decyduje o sukcesie w życiu. Każdą kolejną funkcję, którą obejmował, sprawował w sposób bardzo energiczny i spektakularny, od początku świadomie budując wizerunek wodza i męża stanu. W wieku zaledwie 28 lat został merem Neuilly, bogatego przedmieścia Paryża, gdzie zapamiętano go nie jako urzędnika znającego problemy mieszkańców tylko zza biurka i stosu dokumentów.