Przez lornetę widać było więcej szczegółów. Kazimierz Sakowicz dzień w dzień podchodził do okna na poddaszu swojego domu i obserwował ponarski mord. – Strzelano do dwóch osób naraz. Rozebranych. Byli okropnie zmęczeni, katowani wcześniej w więzieniu na Łukiszkach – zapisywał pospiesznie na skrawkach papieru przedwojenny dziennikarz. Notatki zwijał i zakopywał w ogródku w butelkach po lemoniadzie.

Odkąd w 1941 r. Wilno zajęli Niemcy, w podwileńskich lasach rozpoczęła się masowa rzeź: przede wszystkim Żydów, ale także polskiej inteligencji i działaczy niepodległościowego podziemia. Z katowni na Łukiszkach więźniów politycznych przywożono ciężarówkami od strony traktu grodzieńskiego. Pod osłoną brezentu, narzuconego na transportery, początkowo zwożono na mord gimnazjalistów i licealistów. To właśnie w założonym przez nich Związku Wolnych Polaków powstawały plany zbrojnego powstania przeciw okupantowi.