W tym słonecznym dniu pod koniec lipca 1944 r. mieszkańcy kamienicy zgromadzeni na jednym z lwowskich podwórek byli świadkami niezwykłego wydarzenia. Ze znajdującego się tam włazu zaczęli wychodzić na powierzchnię ludzie. Wystrzępione łachmany okrywały ich wychudzone sylwetki, a zapadnięte twarze świadczyły, że mieli za sobą ciężkie przejścia. Witano ich oklaskami.