Powyższa umowa pomiędzy producentami a klientami („my piszemy, co jest w środku – wy czytacie”) oparta jest na dwóch założeniach. Pierwsze to takie, że producenci nie kłamią, drugie, że klienci rozumieją, co czytają. Trudno powiedzieć, które z tych dwóch założeń jest bardziej naiwne.

To kwestia biedy?

Problem z czytaniem etykiet na produktach żywnościowych polega nie na tym, by zrozumieć, co jest na nich napisane wprost, tylko na tym, by zrozumieć, co jest napisane pomiędzy linijkami, a czasami co jest w tajemniczych skrótach zakodowane. Przykładem może być często używany na etykietach tańszych przetworów mięsnych skrót MOP.