Nie jest to trzeźwościowa broszura strasząca szkodliwością alkoholu czy smutnymi statystykami, z całym szacunkiem dla takich materiałów. Czyta się tę książkę jednym tchem. I z pewnością nie tylko dlatego, że napisała ją bardzo sprawna dziennikarka. Głównie dlatego, że jest to opowieść prawdziwa, o niej samej, o jej życiu, o jej zmaganiach. Nie ma tu podrasowanej literacko pijackiej mitologii jak u Jerzego Pilcha w „Pod mocnym aniołem”. Nie ma ucieczki od własnej odpowiedzialności. Jest wyznanie jak na spowiedzi. Wiwisekcja duszy uwikłanej w nałóg, bez znieczulenia. Nazywanie rzeczy po imieniu. Ukazanie mechanizmów działania spirali nakręcającej pijacki umysł. To także opowieść o wychodzeniu z tego piekła. Okazuje się, że samo odstawienie picia to dopiero pierwszy krok. Oczywiście niezbędny. Ale kiedy przestaje się zalewać robaka, on nadal gryzie, więc trzeba go zdemaskować i pokonać. Zapanowanie nad alkoholem otwiera drogę do zapanowania nad swoim życiem, do pogodzenia się z sobą, z innymi, z rzeczywistością, z Bogiem.

Dlaczego powstała ta książka? Czy to tylko rodzaj katharsis dla samej autorki? Z pewnością tak, ale jest coś ważniejszego. „Anonimowi Alkoholicy mówią, że w rękach Boga ciemna przeszłość jest największą wartością, jaką posiadamy. Jest kluczem do szczęśliwego, wartościowego życia innych. Ktoś może się na moich błędach uczyć” – pisze Mika Dunin. Ta książka rzeczywiście może być wielką pomocą dla tych, którzy mają podobne problemy. A przyznać się do nich nie jest łatwo. Cudze szczere wyznanie prowokuje do namysłu nad własnym życiem.
 

Kobiece picie

Episkopat, wzywając do sierpniowej abstynencji, zwrócił uwagę na problem pijaństwa kobiet. Temat to rzadko poruszany.