Bogumił Łoziński: Buczał Pan jak posłowie PO, gdy prezydent Andrzej Duda mówił w orędziu inauguracyjnym o niedożywionych dzieciach?

Jan Rulewski: Nie, buczenie dobiegało ze środkowej części sali, a ja siedziałem w ławach rządowych. To była spontaniczna reakcja na nietrafną diagnozę prezydenta Dudy.

W Polsce nie ma niedożywionych dzieci?

W tej sprawie pan prezydent posunął się za daleko. Obserwuję bardzo dużą pomoc państwa, różnych organizacji, także Kościoła, na przykład Caritas, które przekazują żywność potrzebującym.

Czyli problem jest.

Problemem jest bieda i nędza, niedożywienie to tylko fragment tego zjawiska. Dramat dziecka zaczyna się w momencie, gdy nie może pojechać na szkolną wycieczkę, bo jego rodziców na nią nie stać. Dziecko nawet tego nie zgłasza wychowawcy, bo się wstydzi. Wstydzi się, że ma tanie ubranie, że na wychowanie fizyczne w ogóle nie ma stroju, że nie dostało pączka na śniadanie, że nie ma na komitet rodzicielski, że nie może porozmawiać z rówieśnikami o grach komputerowych, bo nie ma komputera. Rodziny nie mają dostatecznych dochodów. Tak wygląda dziś polska bieda i nędza, która sprawia, że część dzieci jest dyskryminowana. Niestety, jest to niepokojące zjawisko, szczególnie na terenach wiejskich – obejmuje od 3 do 4 proc. społeczeństwa.