To trochę jak z serii: mam dobrą i złą wiadomość. Dobrą jest oczywiście kurczące się Państwo Islamskie. Zarówno na terytorium Iraku, jak i Syrii. Złą jest rosnąca i coraz bardziej decydująca w tej wojnie pozycja Rosji. Bez niej armia syryjska nie osiągnęłaby ostatnich militarnych sukcesów, które sprawiają, że stopniowo wypiera islamistów (jednych z wielu konkurujących ze sobą na tamtym terenie). W efekcie wszelka próba pokojowego zakończenia konfliktu (o ile jest to jeszcze możliwe) musi odbyć się na warunkach dyktowanych przez Moskwę. A na pewno przez nią akceptowalnych. I niech się nikomu nie wydaje, że w ten sposób Putin zabezpiecza sobie interesy tylko na Bliskim Wschodzie. Konieczność rozegrania spraw Syrii pod dyktando Kremla to dla naszej części świata kolejny sygnał ostrzegawczy. Jeśli nie alarmowy.