Uniwersytet Warszawski, budynek byłego Centrum Informatycznego. Na ścianach wiszą plakaty przedstawiające zdjęcie uśmiechniętej dziewczyny. Pewnie wspiera się na łokciach, mocno zaciskając pięści. Widać w tym jakąś nieprawdopodobną energię, parcie do przodu mimo wszelkich przeciwności. Nad fotografią znajduje się napis: „Miss Polski na wózku. Głosowanie 2016”. Można wysłać esemesa. Na plakacie kandydatka zapewnia, że wiadomość kosztuje mniej niż kilogram cukru, a nie powoduje tycia.

Przypominam sobie, jak poznaliśmy się na uczelni. Była wczesna wiosna zeszłego roku. Po zakończonych zajęciach musiała czekać aż trzy godziny na busa, który zawiezie ją do akademika. Pewnym głosem poprosiła mnie o pomoc. Siedziała zwrócona przodem do ściany. Chciała, żeby najzwyczajniej w świecie ktoś ją obrócił o 180 stopni, by widzieć, co się dzieje. Być bliżej innych.

Wzloty i upadki

– Chciałabym, żebyście patrzyli na mnie nie jak na chorą, tylko po prostu jak na osobę na wózku – mówi Katarzyna Wasiak. W kwietniu skończyła 23 lata. Ma krótkie, ciemne włosy i spokojne oczy. Może mówić godzinami, trudno wejść jej w słowo. Pewnie dlatego na studiach wybrała specjalizację radiową. Dziennikarstwo od zawsze było jej marzeniem. W jego realizacji nie przeszkodziła choroba.