Popatrz, jak tu pięknie! Wszystko jest! I góry, i ocean, i bogata architektura – pokazuje Sizwe, 33-letni kierowca taksówki. Mijamy stadion zbudowany na mundial w 2010 roku. Tu Holendrzy wybili z głowy Urugwajczykom grę w finale mistrzostw. Mogli poczuć się jak w domu. W końcu to holenderscy żeglarze 366 lat temu zakładali przylądkowe miasto (kaap to po holendersku przylądek, stad to miasto). Dziś historyczny port zamieniono na turystyczne centrum rozrywki. Co pół godziny wypływa stąd jacht, wyrzucając z głośników taneczne rytmy. Witamy w Kapsztadzie.

Wille i blaszane pudełka

Trasa z lotniska do portu zajmuje 25 minut. Wystarczająco długo, by wzrok przyzwyczaił się do kontrastujących ze sobą obrazów. Dzielnice ulepione z blaszanych kontenerów i willowe dzielnice z basenami. W szybie mignął plac zabaw przypominający składowisko śmieci. Potem wolno rozwinął się pas chatek-pudełek, zbitych z byle czego. To jedno z wielu townships, ubogich osiedli, jakie otaczają Kapsztad. Odpowiednik południowoamerykańskich faweli czy amerykańskich slumsów i zarazem pamiątka z okresu apartheidu.

W całej metropolii Kapsztadu żyje blisko 4 mln osób. Z tego prawie milion w ubóstwie. Na ulicach usłyszeć można aż 11 oficjalnych języków. W Mieście Matce, jak nazywany bywa Kapsztad, przodują języki angielski i afrikaans. Biali, czarni i koloredzi żyją tu razem. Nie jak dawniej – obok siebie. Oparty na segregacji rasowej system upadł ostatecznie 24 lata temu. Zostały rany. I poczucie krzywdy, które dotyczy w jakimś stopniu każdego. Czarnoskórzy mieszkańcy niosą bagaż wieloletniej dyskryminacji. Biali skarżą się na prowadzoną przez rząd politykę ekonomicznych przywilejów dla czarnej i kolorowej ludności.