Danka Skalska umierała na gruźlicę. Była ledwie pięciomiesięcznym dzieckiem, kiedy niepytana o zgodę musiała opuścić swój rodzinny dom i z rodzicami wyruszyć ze Lwowa. W podróż – jak sama mówi – „z Polski do Polski”. Przełom listopada i grudnia, szaruga zimowa, dwa tygodnie w odkrytych wagonach, trudno się dziwić, że przyszła choroba, która chciała zabrać maleńkie dziecko. Wówczas jej mama prosiła Boga: „Uratuj ją, proszę, przecież ona w życiu może tak wiele dobra zrobić”. Wiele lat później, gdy Danusia dowiedziała się o tej prośbie złożonej przez mamę Bogu, postanowiła, że musi jej dopełnić. – No więc tak staram się do dziś przez wszystkie lata wypełniać to mamine przyrzeczenie – mówi.

Nie chcą wyjeżdżać

Nie musi rozpoczynać żadnej akcji, nie musi ogłaszać w portalach społecznościowych, nawoływać, prosić. Ciszę jej mieszkania w kamienicy raz po raz przerywa dźwięk telefonu z zapytaniami, jak pomóc, co zrobić, gdzie przynieść dary. Ale są też te bardziej dramatyczne z prośbą o to, by skontaktować z bliskimi tam, po drugiej stronie granicy, gdzie właśnie zaczęło się piekło. Prośby, by namówić, by przekonać, że przyjazd do Polski jest w obecnej sytuacji jedyną sensowną decyzją. A namawiać trzeba, bo większość Polaków nie chce wyjeżdżać, nie chcą opuszczać domów, bo co z tego, że oni uciekną, jeśli serce zostanie na tej ziemi, którą ukochali i której życie oddały kolejne pokolenia Polaków mieszkających na Kresach. Więc z całym poświęceniem wydzwania, pyta o sytuację, prosi, by porozmawiali z bliskimi i uciekali przed bombardowaniami, póki jeszcze w tym rejonie ich nie ma, póki jeszcze Lwów i inne miasta na zachodzie Ukrainy można opuścić.