Moda na konkubinaty i luźniejsze formy związków nie wzięła się znikąd ani nie przypełzła zdradziecko z Zachodu. Nie można jej też w całości przypisać polityce społecznej państwa, preferującej samotne rodzicielstwo. Ona kiełkowała co najmniej jedno pokolenie wcześniej. W dobrych radach udzialanych dzieciom, by przypadkiem nie żeniły się za wcześnie, bo zmarnują sobie życie. W ustawianiu hierarchii wartości - nauka, studia, zawód, mieszkanie, założenie rodziny na szarym końcu, a i to niekoniecznie. W rodzinnych narzekaniach, ile to kosztuje wejście młodych na nową drogę życia. W ciągłym konformistycznym pilnowaniu się, żebyśmy nie byli "inni" od sąsiadów i znajomych, co sprawiło, że nasze dzieci są nieodporne na każdy powiew mody. I pewnie gotowe nawet skakać przy krzyżu, jeśli "wszyscy" będą to robić. A do tego jeszcze przesądy. Że ślub kościelny musi być w białej sukni i z wielkim weseliskiem, a jak kogoś stać tylko na zwykłą sukienkę i skromne przyjęcie, to może być najwyżej cywilny.
Mój syn planuje ślub i wesele. Dopiero potem wspólne zamieszkanie. (Kiedy o tym mówię, zawsze pada zresztą troskliwe pytanie: a gdzie będą mieszkać? - co świadczy o tym, że mentalny punkt ciężkości przeniósł się od małżeńskiej jedności do wspólnego zamieszkiwania). Mam szczęście. Pewnie niezasłużone. Jego wybranka pochodzi z rodziny, w której inna opcja jest nie do pomyślenia. Tak,to ta tradycyjna religijność - niedzielna Msza święta, Msze święte za bliskich z koniecznym na Śląsku pójściem "na ofiarę" - okazała się skuteczną zaporą przed modą na wspólne mieszkanie bez ślubu.