Polska na Syberii

W połowie grudnia do Wierszyny łatwo dojechać. Droga jest zamarznięta. Całe szczęście, że w tym roku, choć zimno (temperatury w nocy spadały poniżej minus 40 stopni Celsjusza), śniegu jest niewiele. Spod kilkunastocentymetrowej warstwy puchu gdzieniegdzie wystają kępy traw. Pożywienie dla pasących się krów. Krowy i konie na pastwiskach mimo 30-stopniowego mrozu to na Syberii widok dość powszechny. A wracając do drogi. Przez kilka miesięcy w roku jest zamarznięta, przez dwa, góra trzy miesiące – sucha. Ale gdy pada, wieś jest praktycznie odcięta od świata. 15-kilometrowy odcinek drogi przypomina wtedy grzęzawisko. Droga jest jedna, bo za Wierszyną już tylko tajga. Nie da się objechać feralnego odcinka. – Kiedyś przyjechał do Wierszyny turysta na motorze. Ostatnich kilka kilometrów szedł piechotą. Nie potrafił sobie poradzić z naszym błotem – śmieje się o. Karol Lipiński OMI, emerytowany proboszcz maleńkiego kościółka w Wierszynie i zapalony rowerzysta (właśnie wrócił z wycieczki rowerowej po Ziemi Świętej). Przed obchodami 100-lecia założenia wsi, w 2010 r., gdy do Wierszyny miał przylecieć marszałek Senatu Bogdan Borusewicz, władze obwodu irkuckiego drogę utwardziły. Wystarczyło do pierwszego deszczu.