Człowiek zbawiony

Jako nowe stworzenie człowiek prowadzi nowe życie w Chry­stusie: „Jeżeli ktoś [pozostaje] w Chrystusie, jest nowym stworze­niem" (2 Kor 5,17). W konsekwencji tracą wszelkie znaczenie wartości tego świata: „Bo ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie" (Ga 6,15). Nowa egzys­tencja, w jakiej znalazł się chrześcijanin, sięga dalej. Wprawdzie w odniesieniu do ochrzczonego „nowe stworzenie" znaczy tyle co „nowy stworzony [człowiek]", niemniej zarówno abstrakcyj­nie rozumiany termin „stworzenie", jak również odnośne konte­ksty pozwalają się domyślać daleko idących powiązań. Do Ewan­gelii i chrztu są powołani nie tylko obrzezani i nieobrzezani, Żydzi i poganie, ale całe stworzenie może pokładać nadzieję w ukazaniu się nowych stworzeń, jakimi przez chrzest stały się dzieci Boże. Bo „to, co dawne, minęło, a oto [wszystko] stało się nowe" - w nawiązaniu do Iz 43,18 n woła Paweł (2 Kor 5,17)^[23]. Ustąpienie wartości tego świata wynika z tego, że stary świat został ukrzyżowany, a chrześcijanin dla świata (Ga 6,14). Tak więc nowe stworzenia są znakiem nadziei dla całego stworzenia. Za sformułowaniem „nowe stworzenie" kryje się niewyraźnie argumentacja porównywalna z Rz 8,18-23. I znowu pojawia się specyficzna redukcja horyzontu apokaliptycznego do człowieka.

Jeśli w Rz 8 podstawą nadziei była idea wolności, to w 2 Kor 5,17 jest nią nowe stworzenie. Ale jedno wiąże się ściśle z drugim, bo tak wolność, jak i nowe stworzenie mają źródło w Duchu.

Nowe stworzenie jest tą rzeczywistością, która pozwala zro­zumieć, że egzystencja chrześcijanina jest łaską. Bo jej źródłem może być tylko Bóg. Jak On jest jedynym Stwórcą, tak też nowe stworzenie może wychodzić tylko z Jego rąk. W ten sposób uzyskaliśmy dostęp do pojęcia łaski, które także w czasach Apostoła było już może słowem zużytym, ale dzięki niemu nabrało nowego blasku. Występuje ono u niego dwa razy częściej niż we wszystkich pozostałych księgach Nowego Testamentu, i już samo to dowodzi, jak wielkie on do niego przykłada znaczenie. Przede wszystkim podkreślić trzeba, że ma ono u niego wy­dźwięk bardzo osobisty - co niewątpliwie wiąże się z kolejami jego życia. Ale to, co mówi on o doświadczanej osobiście łasce, to samo powinni przemyśleć także inni, ażeby mogli lepiej pojąć swoje własne życie jako chrześcijańskie. Może on o sobie powie­dzieć: „Za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna: przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną" (1 Kor 15,10). Łaską Bożą został powołany na apostoła (Ga 1,15). Przez Jezusa Chrystusa otrzymał łaskę i urząd apostolski (Rz 1,15). Ta łaska apostołowania nie wiąże się z zewnętrznymi przywilejami czy doczesnymi zdolnościami. Właściwą sobie moc może ona okazywać właśnie w ludzkiej słabości; doświadcza tego na sobie sam Paweł, zmuszony prawdopodobnie do znoszenia jakiejś choroby (2 Kor 12,7-9). Łaska daje mu prawo udzielania pouczeń (Rz 12,3), do śmiałych wypowiedzi (15,15). Uzdalnia go do zakładania Kościołów mówiąc obrazowo: do kładzenia fundamentów niczym budowniczy (1 Kor 3,10). W tej łasce Bożej prowadził swe życie na oczach Kościołów i świata (2 Kor 1,12). Łaską potrafi nazywać noszone przez siebie kajdany (Flp 1,17). Działająca przezeń łaska okazuje się w pełni skuteczna wtedy, gdy jak największą liczbę pozyska dla Ewangelii. Przypu­szczalnie w tym właśnie znaczeniu „obfitującą łaskę", o której mówi 2 Kor 4,15, można odnieść również do powołania go na apostoła.

Doświadczenia Apostoła można odnosić do innych także z tej racji, że każdy w KościeJe otrzymał swoją łaskę. Powinien ją wykorzystać do budowania Kościoła. Źródłem charyzmatu jest charis powołania na chrześcijanina, inaczej być nie może. Cho­ciaż Pawłowi udzielony został najwyższy urząd apostoła, potrafi on dla swej posługi znaleźć miejsce na liście charyzmatów (Rz 12,6; 1 Kor 12,28). To wyraźna aluzja do wspólnotowego wymiaru łaski.

-----------------------------

[23] Zob. Iz 65,17; Mdr 7,27; 4 Ezdr 13,25 n.