Wodna granica

Podróż doliną Wisły rozpoczynam od Szczucina. Wyjątkowym miejscem jest tu Muzeum Drogownictwa. – Ekspo­zycja obejmuje kilka sal oraz park maszynowy na zewnątrz – mówią pracownicy muzeum. Uwagę zwraca ciekawa aranżacja kolejnych pomieszczeń. W sali „Drogi i mosty” obejrzymy mierniczego, który wytycza nową drogę uciekającą gdzieś w dal wielkiego zdjęcia wiejskiego gościńca. W następnym pomieszcze­niu przedstawiono myśl techniczną w postaci modeli mostów. W kolejnym, zatytułowanym „Człowiek i praca”, poznamy najbardziej zasłu­żonych drogowców, mostowców, nauczycieli i naukowców.

Niezwykle obrazowa jest sala „Hołd pracy drogowców”. Na tle wiejskiego kraj­obrazu powstaje właśnie nowa droga. Postacie drogowców są naturalnej wielkości. Mierni­czy wytycza szlak, potem dwóch robotników przygotowuje kamienie, kolejni je układają. Droga o nawierzchni tłuczniowej spotyka się z mostem, który właśnie powstaje.

  ks. Zbigniew Wielgosz/GN 27-kilogramowy sum
To największe sumie trofeum pana Stanisława Robotnicy używają oryginalnych narzędzi sprzed kilku­dziesięciu lat. – Właściwie pracują bez przerwy, nawet śniadaniowej. W sezonie jesiennym w ma­łym stawku pod mostem i strumieniu wzdłuż drogi jest woda, a nawet ryby – dopowiadają z uśmiechem przewodnicy. W następnej sali zadziwi kamienno-drewniany walec drogowy, ciągniony przez nieruchomego konia. – Jest tu sprzęt laboratoryjny, ale chyba najciekawszy przedmiot to przedwojenny rower dróżnika z drewnianymi kołami i tablicą rejestracyjną – pokazują przewodnicy.

Zamkniętą ekspozycję kończą pomiesz­czenia poświęcone drogom i mostom w sztuce oraz osiągnięciom inżynierskim drogowym i mostowym w Polsce i na świecie. Na zewnątrz ułożony z kostki ślimak prowadzi nas wokół kolejnych maszyn używanych podczas budowy dróg. Zwiedzające muzeum dzieci świetnie się bawią, dotykając walców parowych, zrywarek, kruszarek, równiarek i innych równie intry­gujących z nazwy maszyn.

– Naszą placówkę odwiedza rocznie ponad 10 tys. ludzi. Dla wszystkich grup wiekowych organizu­jemy specjalne lekcje z za­sad ruchu drogowego i bez­piecznego korzystania z dróg – mówią moi przewodnicy, którzy cieszą się, że mamy w Szczucinie jedyne w Euro­pie takie muzeum.

Dziwne stwory

Nadwiślański szlak prowadzi mnie do kilku kościołów. Najpierw, dzięki uprzejmości pani gospodyni, zaglądam do kościoła św. Wojcie­cha w Bolesławiu. Mało kto wie, poza specja­listami i obieżyświatami, że jego wnętrze kryje renesansową perłę – kaplicę grobową Ligęzów. Delikatne światło wydobywa z cienia kamien­ne postacie zmarłych fundatorów klęczących pod krzyżem i dziwne stwory na szczycie i ob­ramowaniu epitafium. Naprzeciw kaplicy śpi przedpołudniowym snem biały, zakuty w zbroję starzec, ułożony w wystudiowanej pozie.