Ptasi szpital

Drugie pomieszczenie jest większe, z kilkumetrowym wybiegiem. Ta woliera ma 12 metrów długości i dwa siedziska. Tam ptasi pacjent może już sobie przelatywać. Na końcu czeka budowla największa – mająca 40 metrów średnicy. Siedziska są ustawione schodkowo, dla słabszych i silniejszych osobników. Na końcu czeka już tylko natura. Czas rehabilitacji jest różny – od tygodnia do dwóch lat. Zdarzały się także kilkuminutowe pobyty, gdy przywieziono jaskółki, które trzeba było tylko podrzucić, aby poleciały. 

Ośrodek w Dąbrówce Wielkiej współpracuje z Powiatowym Inspektoratem Weterynarii i Regionalną Dyrekcją Ochrony Środowiska. W ten sposób jest objęty stałą i specjalistyczną opieką weterynaryjną. Podmiotem prowadzącym jest obecnie Fundacja Albatros. Większość pacjentów po wyleczeniu powraca do swoich naturalnych siedlisk. Zanim jednak odzyskają pełną sprawność fizyczną, są otaczane opieką, doglądane i leczone. To o tyle trudne, że z ptakami drapieżnymi należy postępować tak, by nie przyzwyczaiły się do obecności człowieka. Po wypuszczeniu na wolność muszą przecież poradzić sobie samodzielnie.

Losy niektórych z nich można śledzić, ponieważ wszystkie przed wypuszczeniem obrączkuje się, a dane o nich są przesyłane do stacji ornitologicznej Polskiej Akademii Nauk. Pomaga to monitorować stan populacji, biologię i długość życia. Trzeba szanować prawa natury. Widać to często na przykładzie bocianów, które są także przyjmowane do ośrodka. – Jeśli młode są niedołężne, chore, mają jakieś wady, wtedy dorosłe osobniki je zostawiają. Często chodzi o krzywy dziób i krzywe nogi. Dorosłe ptaki nie karmią tych piskląt. Ptaki z defektem nie przedłużą gatunku, natura jest tu okrutna. Albo jesz, albo ciebie jedzą – mówi olsztyński leśnik.

Ważnym aspektem działalności ośrodka jest także wzrost świadomości mieszkańców Warmii i Mazur na temat procedur pomocy dzikim ptakom. Ludzie nie bawią się już tak często jak kiedyś przetrzymywaniem ptaków. Nie zdarzyło się w ostatnich latach, aby ktoś w złej wierze to robił.