Skarby pod ręką

Pod głową niedźwiedzia

Miasto warto zwiedzić wzrokiem od strony Gorlic, skąd widać baszty, kolegiatę i wieżę ratusza. – Bez wątpienia zachwyca kolegiata. Robi wrażenie. Pełna przestrzeni. Miasto jest piękne o poranku, kiedy widać je z Grudnej, ze wzgórza, po południu zaś właśnie od Gorlic. Wreszcie zimową porą, kiedy iluminacja oświetla budynki, jak we Włoszech, gdzie są miasta uczepione skał – dodaje Janusz Gubernat, zastępca burmistrza. Pierwszy spacer po mieście to wejście na szczyt wieży ratuszowej, skąd rozciąga się panorama miasta i okolicy. A potem do kolegiaty Bożego Ciała. Surowy gotyk nawy zderza się z polichromowanym prezbiterium. – W ołtarzu głównym obraz namalowany w szkole Michała Anioła, dalej rzeźbione stalle i polichromia według projektu Tetmajera. Powyżej oratorium, w którym modliła się królowa Jadwiga – opowiada Joanna Faryj. Z kolegiaty niedaleko do muzeum w starej, XVI-wiecznej kamieniczce z basztą, w której zaciekawia muzeum – apteka, pełne flasz i flaszeczek, puszek i fiolek. – W kuchni aptekarskiej aptekarz i pomocnicy używali ziół, minerałów, a także okazów przyrodniczych. Leki były dla ludzi i zwierząt – mówi pani przewodnik. Główna sala, gdzie sprzedawano lekarstwa jest pięknie oświetlona. Pod oknami cały szereg moździerzy, tubownica do maści i pigularz do robienia pigułek, niektóre, szkodliwe dla przewodu pokarmowego, lukrowano, inne złocono lub srebrzono. Na jednej z recept z XIX wieku chory napisał aptekarzowi: „Kochany Panie, nie mów pan nikomu, że jestem słaby, bo to przyjaciele zaraz się będą cieszyć”.

Siedemnaście baszt

A to niejedyne skarby muzeum. Jest jeszcze m.in. intrygująca kolekcja instrumentów muzycznych, a w baszcie, na pięciu piętrach królestwo przedmiotów wykorzystywanych przez bieckich i okolicznych rzemieślników. Jeśli ktoś chce poznać fascynującą historię miasta, musi zajrzeć do kolejnego muzeum, gdzie powita zwiedzającego jeden z najstarszych dzwonów kościelnych w Europie, który odpoczywa po zasłużonej pracy. Biecz został kiedyś uznany za jedno z najpiękniejszych miast Europy. W czasach świetności gród otaczały mury, 17 wież, był barbakan. – Miasto miało wodociąg, który przetrwał do XX wieku. Biecz żył z handlu, bo blisko Węgier i niedaleko na wschód. Miasto znane jest z tutejszego kata, ale największym bieczaniniem był bp Marcin Kromer. Związany z naszym miastem był też poeta Wacław Potocki – opowiada Grzegorz Szary.

Skarb w Trzcinicy

Na koniec zagłębiamy się w zamierzchłą historię ziemi nad Ropą. – Jedziemy do Trzcinicy, gdzie powstał skansen archeologiczny „Karpacka Troja”, zbudowany wokół wzgórza zasiedlonego już od 1900 roku przed Chrystusem – mówi Piotr Firlej. Na obszarze 8 ha zrekonstruowano częściowo fragmenty umocnień i chat z epoki brązu i wczesnego średniowiecza. Zwiedzający poruszają się po zachowanych wałach naturalnie złączonych ze stromiznami wzgórza. – Najbardziej podobała nam się wieża widokowa – mówią Justyna i Dominik. – Profesjonalne muzeum, ciekawa ekspozycja w budynku z makietami, rekonstrukcje na wzgórzu. Nie wiedziałem, że tak blisko mamy do skarbu, jakim jest Trzcinica – mówi kolejny zwiedzający ks. Franciszek Grądalski. Wzgórze żyje pracą archeologów, którzy właśnie odkrywają kolejne fragmenty zamierzchłej historii. Owoce ich pracy można zobaczyć w pięknie urządzonej sali wystawowej, gdzie w gablotach lśnią ceramiczne fragmenty naczyń, błyszczy srebrny skarb odnaleziony na terenie grodziska. Po zewnętrznej ścianie postacie ubrane w stroje z epoki przypominają życie dawnych mieszkańców tego niezdobytego grodu, który jednak upadł za czasów Mieszka II.