Śmierć na zamówienie

W Belgii dokonuje się średnio pięciu eutanazji dziennie. Od pierwszych lat „uwolnienia” eutanazji ich liczba wzrosła ośmiokrotnie, do ponad 2 tys. w zeszłym roku. Marieke Verevoort, wzór młodzieży, belgijska mistrzyni paraolimpijska, głośno zaplanowała sobie eutanazję zaraz po zakończeniu kariery sportowej. Nie wywołuje to wstrząsu opinii publicznej, bo zjawisko bardzo się już zbanalizowało. Ale kiedy prof. Wim Distelmans, przewodniczący Federalnej Komisji Kontroli Eutanazji, przy okazji wywiadu dla flamandzkiego dziennika „Het Nieuwsblad” poinformował, że dokonano właśnie pierwszej eutanazji nieletniego, media jakby ożyły i… niemal się ucieszyły. Frankofoński dziennik „Le Soir” pisał nazajutrz z emfazą: „To prawo to bogactwo! Chrońmy je. I twórzmy nowe, zachowując ducha etyki, który nas inspirował”. Jeszcze dalej poszedł komunikat wpływowego Stowarzyszenia na rzecz Godnej Śmierci (ADMD), który podkreśla, że „odwaga lekarza, który dokonał tej eutanazji, otwiera nową erę”. Mimowolna złowróżbność tego zdania dobrze oddaje sytuację.