Miłość, seksualność, wychowanie

Sfera seksualna ma ścisły związek z wymiarem społecznym ludzkiego życia. Sposób kontaktowania się z innymi ludźmi jest w dużym stopniu zależny od sposobu przeżywania i wyrażania seksualności. Ci, którzy okazują się agresywni, prymitywni czy cyniczni w kontakcie z innymi ludźmi, w podobny – a zatem w agresywny, prymitywny czy cyniczny – sposób wyrażają również swoją seksualność. Natomiast ci, którzy w kontakcie z innymi kierują się szacunkiem, miłością i odpowiedzialnością, w podobny sposób zachowują się także w odniesieniu do sfery seksualnej.
Ważnym elementem wychowania seksualnego jest ukazywanie wychowankom związku tej sfery z religijnością człowieka. Wszelkie badania empiryczne wskazują na fakt, że ludzie, którzy żyją w silnej więzi z Bogiem, prezentują zwykle znacznie większą rozwagę i dojrzałość w sferze seksualnej, niż ateiści czy osoby obojętne religijnie. Wśród osób wierzących i praktykujących znacznie mniej jest erotomanii, patologii seksualnych, aborcji, prostytucji, gwałtów czy zachorowań na AIDS niż wśród ludzi nie związanych z Bogiem i nie uznających zasad Dekalogu. Zdecydowanie dojrzalsza i bardziej odpowiedzialna postawa ludzi wierzących i praktykujących nie wynika, jak sądzą niektórzy, z mniejszej atrakcyjności sfery seksualnej w ich życiu, ani z „tłumienia” popędów”, lecz z dojrzalszej filozofii życia oraz ze zdecydowanie większej niezależności emocjonalnej, intelektualnej, moralnej i duchowej, którą człowiek zyskuje dzięki osobistej więzi z Bogiem.
Dynamika spotkań między kobietą a mężczyzną oraz ich wzajemna miłość w poruszający sposób opisana jest w Pieśni nad pieśniami. To jedyna księga Pisma Świętego, w której nie ma bezpośredniego odniesienia do Boga. Jednak Bóg jest w tej księdze wyjątkowo silnie obecny, gdyż Bóg jest miłością. W ten sposób Biblia przypomina nam, że istnieje niezwykle głębokie powiązanie między tym co ludzkie, a tym co Boże, między spotkaniem z Bogiem a spotkaniem z człowiekiem, między miłością ludzką a miłością Bożą. Rozdzielanie tych dwóch rzeczywistości zawsze prowadzi do kryzysu człowieka, kryzysu jego więzi i jego miłości. Tylko w kontakcie z Bogiem możemy nauczyć się spotykania z samym sobą i z drugim człowiekiem w oparciu o miłość wierną, ofiarną i odpowiedzialną, bez której nie jest możliwe zajęcie dojrzałej postawy w sferze seksualnej.
W obliczu niezwykłości i złożoności ludzkiej seksualności każdy wychowanek potrzebuje odpowiedzialnej pomocy wychowawczej oraz osobistej czujności i dyscypliny, podobnie jak potrzebuje wychowania, czujności i dyscypliny w wyrażaniu miłości, w przeżywaniu przyjaźni, w codziennym kontakcie z samym sobą i z drugim człowiekiem. Zadaniem wychowawców jest ochrona sfery seksualności zarówno przed traktowaniem jej jako tematu tabu czy jako przestrzeni niezdrowej ciekawości, jak też przed tendencją do odzierania jej z klimatu intymności i prywatności.
W naszych czasach wielu wychowanków staje w obliczu własnej seksualności w sposób powierzchowny i zredukowany. Cząstkowe jedynie odkrywanie prawdy o ludzkiej seksualności sprawia, że może ona odsłaniać bardzo różne, sprzeczne wręcz oblicza. Jednym wychowankom kojarzy się ona z miłością, zaufaniem, bliskością, czułością, z zawierzeniem się drugiemu człowiekowi, z odpowiedzialnym i radosnym przekazywaniem życia. Inni widzą w niej jedynie działanie instynktu, łatwe źródło doraźnej przyjemności czy sposób na zaspokojenie biologicznego popędu. Jeszcze inni są przekonani, że seksualność to źródło nieszczęścia, frustracji, zniewoleń, zniszczonych więzi, bolesnych rozczarowań, wyrzutów sumienia. Większość wychowanków zdaje sobie sprawę z tego, że seksualność może być sposobem wyrażania miłości i miejscem odpowiedzialnego przekazywania życia. Ale może być także sposobem wyrażania przemocy (np. gwałt) lub miejscem przekazywania śmierci (np. aborcja czy choroba AIDS).
Wychowawca–personalista zdaje sobie sprawę, że seksualność jest zbyt ważną i skomplikowaną dziedziną życia, aby pozostawić ją spontaniczności wychowanków. Ludzka seksualność wymaga dojrzałej formacji, aby wychowanek mógł coraz lepiej rozumieć tę sferę