Żyje się raz…

Miała na imię Ania. Wracała do domu w Łomży, bo skończył się rok szkolny. Ja jechałem na kolejne oazowe rekolekcje. W zatłoczonym, nocnym pociągu do  Warszawy, stojąc na korytarzu ucięliśmy sobie miła pogawędkę. Gdy się żegnaliśmy wiedzieliśmy, że nigdy się już nie spotkamy. Bo i jak? Jakoś nie pomyśleliśmy o wymianie adresów.

Miał na imię Zbyszek. Był za Kalisza. Miał zostać beskidzkim przewodnikiem, dlatego, chcąc jeszcze trochę się przygotować,  wybrał się na samotną wędrówkę szlakami Beskidu Sądeckiego. Spotkaliśmy się na Jaworzynie Krynickiej. Na Łabowskiej wspólnie biegliśmy do drwali po pomoc  dla człowieka, który zwijał się z bólu w niedawno otwartym schronisku. Rozstaliśmy się w Krościenku…

Mieli na imię…. Nieważne. I tych wszystkich ludzi, których przecież polubiłem, miałbym już nigdy nie spotkać? To po co ich spotkałem? Czy nie lepiej byłoby nigdy nie poznać radości z rozmów z nimi? To co pozostaje?

Nuże więc! W weselu chleb swój spożywaj
i w radości pij swoje wino!
Bo już ma upodobanie Bóg w twoich czynach.
Każdego czasu niech szaty twe będą białe,
olejku też niechaj na głowę twoją nie zabraknie!
Używaj życia z niewiastą, którąś ukochał,
po wszystkie dni marnego twego życia,
których ci [Bóg] użyczył pod słońcem.
Po wszystkie dni twej marności!
Bo taki jest udział twój w życiu i w twoim trudzie,
jaki zadajesz sobie pod słońcem.

Tylko taki jest mój udział w tym życiu? Mam użyć, bo potem nic przyjemnego już nie będzie? Mam robić coś sensownego, bo żadnego sensu już nie będzie? Wszak pisze Kohelet:

Każdego dzieła, które twa ręka napotka,
podejmij się według twych sił!
Bo nie ma żadnej czynności ni rozumienia,
ani poznania, ani mądrości w Szeolu,
do którego ty zdążasz.

Dzięki niech będą Chrystusowi za nadzieję zmartwychwstania. Bo jeśli nie ma nowego życia, nie warto było się w ogóle urodzić.