Kościół Zaśnięcia Maryi

Pierwszy kościół stanął w tym miejscu już w IV w. Został jednak zburzony przez Persów w 614 r. W tym mniej więcej czasie powstaje oda wysławiająca „Święty Syjon”, w której patriarcha Sofroniusz opiewa zaśnięcie Najświętszej Maryi Panny na stojącym w tym miejscu kamieniu.

Kolejny kościół ku czci zaśnięcia Maryi wznieśli krzyżowcy. Z czasem jednak i ta bazylika popadła w ruinę. Zagospodarowaniem terenu zajął się dopiero Wilhelm II, cesarz niemiecki, który otrzymał to miejsce w 1898 r. od panującego wówczas sułtana.

Architekt, który kończył prace nad katedrą kolońską, zaprojektował obecny kościół Zaśnięcia Maryi w stylu bazyliki w Akwizgranie (Aachen). Opiekę nad bazyliką przejęli benedyktyni z Bueron, którzy doprowadzili do konsekracji świątyni już w 1910 r.

Jest ona dwupoziomowa. Rotunda kościoła górnego wpisana jest w krzyż grecki. Cztery kaplice noszą kolejno imiona: św. Wilibalda, Trzech Króli, św. Józefa i Jana Chrzciciela. Mozaika w absydzie przedstawia Maryję z Dzieciątkiem. Posadzka w prezbiterium i centrum kościoła ukazuje symbole Trójcy Świętej, znaki zodiaku i poszczególnych miesięcy.

Bogatą symboliką odznacza się także mozaika w kopule. Trzy pierścienie i napis „Hagios” („święty”) wskazują na Trójcę Świętą. Odchodzące od nich promienie wskazują 4 proroków większych, 12 proroków mniejszych, 12 apostołów i symbole 4 ewangelistów.

W kościele dolnym uwagę przykuwa natomiast przepięknie rzeźbiony w drewnie i kości słoniowej sarkofag Maryi zapadającej w sen. Użycie białej kości słoniowej nawiązuje do wezwania z Litanii Loretańskiej, w której Maryja nazwana jest „Wieżą z kości słoniowej”.