To było tak: Izraelici walczyli z Filistynami. I przegrali. Postanowili zatem sprowadzić na pole bitwy Arkę Przymierza, żeby ich strzegła.
więcej z tego numeru »
Postrzegając stan większości mediów (nie tylko polskich) jako opłakany, przewijam w internecie kolejne tytuły w poszukiwaniu czegoś wartościowego.
Dawno, dawno temu, żeby podkreślić, iż mówi się prawdę, używało się słów: „Jak babcię kocham!”.
U progu nowego tysiąclecia wieloletni redaktor naczelny „Gościa Niedzielnego”, ks. Stanisław Tkocz, zanotował: „Media kościelne nie mogą angażować się w bieżącą politykę. Ich zadaniem jest głoszenie zasad moralnych, jakimi powinny kierować się społeczeństwa, a zwłaszcza politycy, w tworzeniu sprawiedliwych ustrojów społeczno-politycznych”.
Zosia z wioski w drugiej części „Dziadów”, pojawiając się przed Guślarzem, opisała swoje życie jako lekkie i frywolne.
Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, jak to jest być bratem papieża. Wymieniać codziennie jego imię w czasie Mszy św., w wersji oczywiście „papieskiej”, choć od pierwszych lat wołało się za nim, używając zdrobnienia.
Ona jedna dostrzegała w durnym świecie tym jakiś ład – śpiewał w piosence Wojciech Młynarski.
Podobno panował kiedyś zwyczaj, by na stropach korytarzy nowo wybudowanego domu pisać: „Czcij pod tym dachem Boga. A nigdy nie runie ci na głowę”.
Zamknięcie nas w domach na czas pandemii było wyzwaniem na wielu płaszczyznach, w tym życia Kościoła.
Skojarzenia to przekleństwo. Dosłownie i w przenośni.
