Bez podwozia

– Przeżywaliśmy ostatnio lądowanie samolotu bez wysuniętego podwozia. Zainteresowanie wydarzeniem było ogromne. Nie będę mówił ani o technicznych sprawach, ani o całej dyskusji na ten temat. Chciałbym powiedzieć, wykorzystując niejako tę sytuację, o dwóch bardziej istotnych, ludzkich postawach. Myślę, że pierwsza jest poza wszelką dyskusją – człowiek musi zrobić wszystko, aby być dobry, a nawet bardzo dobry w tym, co do niego należy, co jest jego powinnością. Za tym kryje się nasza codzienna praca, trud, zmaganie się, uczenie i tysiąc różnych rzeczy. W świecie, w którym jest tendencja, by do wszystkiego podchodzić na luzie, takie podejście nie jest wcale oczywiste. Więc może nadszedł czas, by się nad tym zastanowić.

Ale jest jeszcze druga strona medalu. Do jej zobrazowania zwróciłbym uwagę na zachowanie całego personelu lecącego tym samolotem. Są w życiu takie sytuacje, kiedy nie ma innej możliwości poza taką, że nie jest się tylko dla siebie. Że w tym momencie troska o siebie jest równocześnie krzywdzeniem drugiego człowieka. Myślę, że cały personel, wykonując swoje obowiązki, wiedział, że to wszystko może się skończyć tragicznie. Pomimo to musieli pomóc tym, obok których byli.

Dlaczego o tym mówię? Chrystus jest Kimś, kto jest nachylony ku drugiemu człowiekowi. Chcę powiedzieć do uczniów Jezusa, że to jest metoda życia. Że mamy być jak On, bo całe chrześcijaństwo i jego piękno jest właśnie w takim zachowaniu. Nie wiem, czy załoga tego samolotu jest wierząca, czy nie. Chcę Wam tylko powiedzieć jedno, że ktoś, kto jest – jak pięknie mówi Paweł apostoł – „z Chrystusem i w Chrystusie” – wyrasta na takiego człowieka, który w sytuacjach, nie tylko w trudnych, jest tak wspaniale wychylony ku drugiemu człowiekowi. Naprawdę to jest piękny sposób na życie, a ja do niego zachęcam.