Udaj się do mrówki

W młodości często śpiewałem

„Zatrzymaj się na chwilę,
odetchnij pięknem świata,
zatrzymaj się na chwilę,
zauważ swego brata,
zatrzymaj się na chwilę,
nad tym, co w sercu kryjesz,
zatrzymaj się na chwilę i pomyśl, po co żyjesz”.

Szczególnie mocno uderzały mnie słowa drugiej zwrotki tej piosenki: „wszystko chcesz uchwycić, a pustka zostaje”. Być na czasie, (parę lat temu mówiło się „trendy”, jak mówi się teraz?), być zorientowanym, sprytnym, wykorzystującym nadarzające się okazje (np. wyprzedaż w sklepie czy okazję do tanie, atrakcyjnej wycieczki) to ciągle pożądany przez wielu ideał. Dla jednych kończy się to pracoholizmem, dla innych lękiem przed ciszą (ten wiecznie włączony telewizor czy radio). Może z tego samego powodu na czatach bywają wisielcy, którzy tylko wieszają swojego nicka i nie uczestniczą w rozmowach?

Zatrzymanie się to spojrzenie w siebie. Czyli często w pustkę. Bo cóż z tego, czym na co dzień się zajmuję, tak naprawdę jest ważne? Zapewne nie wszystko jest marnością i pogonią za wiatrem, jak mawiał Kohelet. Ale prawdziwą wartość może mieć tylko to, co nie skończy się nigdy; co będzie trwało także w wieczności. Dopiero z tej perspektywy wartości nabiera to, co przemijające: promień słońca w kropli deszczu, zapach lasu, dotyk wiatru.

Udaj się do mrówki. Nie po to, by nauczyła cię pracowitości. Ucz się od niej prostoty. Są sprawy, które trzeba zrobić i koniec. Trzeba, żeby żyć. Wszystko inne wcale być nie musi…

PS. Jak nie ma mrówek, to może być świstak