Gdzie jest Bóg?

Wraz ze zstąpieniem Szekiny do łona Maryi nie została znie­siona funkcja Świątyni jerozolimskiej: nadal jest ona miejscem spotkania między Bogiem i człowiekiem, jest „domem Bożym" (Mk 11,17 i par.). Znamienne jest, zgodnie z Ewangelią Łuka­sza, że dwunastoletni Jezus w świątyni powie do Maryi i Józefa: „Czy nie wiedzieliście, że muszę być w tym, co jest mego Ojca?" (Łk 2, 49). Świątynia była Jego domem, tak jak to potwierdza sam Łukasz w Dziejach Apostolskich, wedle którego Jezus uka­że się Pawłowi właśnie w świątyni (zob. Dz 22, 17-21), pokazu­jąc przez to, że stał się jej Panem.
Jednak już Mateusz, który również zaświadcza o wyjątko­wym związku Jezusa ze świątynią, wkłada w usta Mistrza te słowa: „Oświadczam wam: Tu jest coś większego niż świątynia" (Mt 12,6), pozwalając w ten sposób przeczuwać to, co Jan powie wyraźnie, to znaczy, że Jezus jest już prawdziwą świątynią, świą­tynią ostateczną. Świątynia jerozolimska, miejsce obecności, którego chciał Bóg, właśnie zmierza do kresu swej funkcji jako miejsca spotkania pomiędzy Bogiem i człowiekiem: jej funkcja była propedeutyczna, miała przygotować człowieka do przeby­wania z Bogiem i Boga z człowiekiem. Teraz nowym i ostatecz­nym miejscem spotkania jest Jezus z Nazaretu. I dzięki Jezusowi tym miejscem jest ludzkie ciało, jest sam człowiek. Czwarta Ewangelia, rozwijając w pełni temat chwały, do­prowadza do kresu wędrówkę Pisma Świętego w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: „Gdzie jest Bóg?". Jan z doskonałą zna­jomością filologii tak pisze w prologu, w którym rozważa wcielenie Logosu, Słowa:

Słowo stało się ciałem i zamieszkało (eskēnosen) wśród nas. Oglądaliśmy Jego chwałę (J 1,14).

Należy zwrócić uwagę na współbrzmienie dwóch czasowników szakan i skēnoō, które określają czynność stawiania namiotu, miej­sca zamieszkania. Czytelna jest intencja Ewangelisty, który chce do końca wyjaśnić to przesłanie: ludzkość i ludzkie ciało Jezusa Chrystusa są ostatecznym miejscem obecności Boga^[11]. Bóg stał się człowiekiem, Jego obecność została umiejscowiona w przestrzeni i w czasie w Jezusie, człowieku, w którym Bóg w pełni objawił swoją chwałę. Jezus jest przedstawieniem, egzegezą Boga niewi­dzialnego (eksegēsato: J 1,18). Jezus, człowiek we wszystkim z wy­jątkiem grzechu (zob. Hbr 4, 15), jest tym, w którym „pełnia bó­stwa zamieszkuje na sposób cielesny” (Kol 2,9). Jezus jest ikoną, „obrazem Boga niewidzialnego" (Kol 1,15). W Jezusie Bóg wy­raził się, objawił się całkowicie, w Nim Bóg zamieszkuje pośród swego ludu, spotyka człowieka i człowiek spotyka Boga. Jezus jest miejscem Szekiny, miejscem chwały Bożej, a Jego człowieczeń­stwo jest namiotem postawionym przez Boga wśród ludzi^[12].
Jest jeszcze coś więcej. Całą czwartą Ewangelię przenika temat chwały Bożej, jakiej Ojciec udziela Synowi, który z kolei ukazuje ją ludziom poprzez swoje słowa i gesty. To otoczenie chwałą jest tym bardziej wyraźne, im bardziej Jezus przybliża się ku śmierci, w obliczu której woła: „Nadeszła już godzina, aby Syn Człowieczy doznał chwały" (J 12,23; zob. 12,31-32; 17,1-5). Je­zus umiał odczytać w śmierci krzyżowej swoją chwałę, ponieważ miał powód, by oddać swoje życie aż do śmierci, i zatem miał też powód, by żyć: codzienną i bezwarunkową miłość do Boga i braci. Powinno to odnosić się nie tylko do Niego, ale do każde­go, kto chce za Nim podążać: „Jeśli ktoś Mi służy, niech idzie za Mną. A gdzie Ja jestem, tam będzie też mój sługa" (J 12,26).

-----------------------------------------------------

[11] Por. P. Lenhardt, La Tradition d'Israel sur la Presence Divine (Shekinah) dans le Tempie et dans le monde eclaire la foi chretienne en l'Incarnation, Cahiers Ratisbonne 2 (1997), s. 137-162.
[12] Zob. S. Terrien, The Elusive Presence, s. 420: „To jest kamień zgorszenia Ewangelii: odwieczna boskość stała się doczesnym człowieczeństwem”.