Boskie wakacje

Znak rozpoznawczy oazowicza: radość, serdeczność w codziennych relacjach i dobry humor, którym zaraża wszystkich dookoła. Postawa ta nie bierze się znikąd. Udział w cotygodniowych spotkaniach formacyjnych w parafii, owocuje chęcią doświadczenia „czegoś więcej” w sferze duchowej. Możliwość stania się nowym, lepszym człowiekiem dają wakacyjne rekolekcje oazowe. Ci, którzy wybierają tę specyficzną formę wypoczynku, zapoznają się z nową, wcześniej nieznaną rzeczywistością. Dowiadują się na przykład czym jest Namiot Spotkania i wyprawa otwartych oczu oraz dlaczego wspólne obieranie ziemniaków dla około pięćdziesięcioosobowej grupy może sprawiać tyle radości.

– Dobrze jest przebywać z ludźmi, wśród których po prostu można być sobą, którzy myślą i czują podobnie jak ja, kierują się podobnymi wartościami – mówi Magdalena Cincio z Rybnika. – Rzadko spotyka się taką uprzejmość i radość jak wśród oazowiczów.

Dla Magdy powodem wyjazdu w tym roku na rekolekcje, było pragnienie przyjęcia Pana Jezusa jako osobistego Pana i Zbawiciela. Ale motywy wyboru tej formy letniego wypoczynku są różne. – To takie duchowe orzeźwienie, naładowanie akumulatorów na następny rok – śmieją się oazowicze przeżywający swoje rekolekcje w Istebnej. Podkreślają, że ich cel jest jasny: wewnętrzna przemiana i zbudowanie osobistej, głębokiej relacji z Bogiem, opartej na przyjaźni.

Więcej dostaję niż daję

Na wakacyjną przygodę z Panem Bogiem nie trzeba namawiać tych, którzy specyfikę piętnastu dni oazy już znają. Podobnie jest z księżmi i animatorami, którzy w czasie swojego urlopu wakacyjnego, takie rekolekcje decydują się organizować. – Tutaj człowiek napełnia się niezwykłym entuzjazmem, atmosfera jest zawsze taka sama – niezwykła – twierdzi ks. Teodor Suchoń, który od 37 lat prowadzi rekolekcje oazowe. Ks. Teodor przyjeżdżając na dzień wspólnoty do Ustronia, przywiózł ze sobą relikwie błogosławionego Jana Pawła II. – Papież stawał zawsze u boku księdza Blachnickiego i bronił Ruchu Światło-Życie przed władzami komunistycznymi. Jan Paweł II – błogosławiony, błogosławi nasz ruch i na nasz ruch liczy.

Rekolekcje to nie tylko modlitwa i formacja, jak mogłoby się wydawać. To również spotkanie z drugim człowiekiem, nawiązywanie przyjaźni, dzielenie się swoimi doświadczeniami, odkrywanie siebie jako daru dla drugiego człowieka. – Jeżdżę już 12 lat na rekolekcje i nie wyobrażam sobie urlopu poza oazą, przez cały ten okres ani razu nie poczułem się znudzony. W tym roku jestem animatorem od spraw gospodarczych i uczę się na nowo odkrywać radość w służbie drugiemu człowiekowi – mówi Michał Ruben, animator z Pawłowic. – Na pierwszy rzut oka jestem tutaj po to, żeby ułatwić uczestnikom przeżywanie rekolekcji. Ale tak naprawdę to ja więcej dostaję niż daję. Uczestnicy mają takie proste i świeże podejście do Pana Boga. Patrząc na ich wiarę i zaangażowanie, sam uczę się przeżywać moją relację z Jezusem na nowo. Poza tym w grupie łatwiej jest zmobilizować się do modlitwy.

Jak pierwsi chrześcijanie

Trzynastego dnia oazy uczestnicy wszystkich rekolekcji oazowych gromadzą się na dniach wspólnoty w Koniakowie, Ustroniu i Jaworzu, aby wspólnie ze swoimi biskupami przeżywać tajemnicę zesłania Ducha Świętego. – Słowa „weźmijcie Ducha Świętego”, jakie usłyszeli apostołowie przed wniebowstąpieniem, oznaczają po prostu: idź i przepowiadaj Chrystusa. Światu potrzeba dzisiaj nowej pierwszej ewangelizacji. Pamiętajmy, że Dobrej Nowiny nie możemy zatrzymywać tylko dla siebie – podkreślał w Koniakowie abp Damian Zimoń, dodając za ks. Blachnickim, założycielem Ruchu Światło–Życie, że „nie wystarczy ratować tylko swojej duszy. Ratujemy swoją duszę, gdy ratujemy dusze innych”. Odnosząc się do hasła roku oazowego „Słuchać Pana w Kościele”, arcybiskup przypomniał słowa św. Ambrożego: „Gdy człowiek bierze do ręki z wiarą Pismo Święte i je czyta, znów przechadza się z Bogiem w raju”.