Największy upadek w historii ŁKS Łódź

Kryzys piłkarskiego zespołu ŁKS jest dopełnieniem upadku najstarszego istniejącego i największego w historii Łodzi klubu sportowego. Klubu, który dał miastu m.in. największą liczbę olimpijczyków oraz uczestników mistrzostw świata i Europy oraz 21 tytułów drużynowego mistrza kraju.

W tej ostatniej klasyfikacji liderkami ŁKS i całej Łodzi są koszykarki, które dziewięciokrotnie zdobywały mistrzostwo Polski. Sekcja "skapitulowała" rok przed piłkarzami. Sezon 2011/2012 zawodniczki ŁKS spędziły jeszcze w ekstraklasie i w niej się utrzymały, ale z powodu problemów finansowych musiały się wycofać (podobnie jak koszykarze). W bieżącym sezonie koszykarki występowały na trzecim szczeblu ligowym. Koszykarze nie przystąpili do żadnych rozgrywek seniorskich.

Na tym samym poziomie rywalizują siatkarki ŁKS, które nie mogą wrócić do ekstraklasy od 1993 roku; wtedy doszło do likwidacji sekcji. Późniejsza reaktywacja i awans na zaplecze najwyższej klasy rozbudziły nadzieje na powrót do czasów świetności (m.in. mistrzostwo Polski w 1983 r. i finał Pucharu CEV w 1990 r.), ale na marzeniach się skończyło.

Jeszcze mniej szczęścia mieli hokeiści, którzy ostatni mecz pod szyldem ŁKS rozegrali wiosną 1991 r. Później sekcja została zlikwidowana i już się nie odrodziła. A hokej przez lata był jedną z głównych "sił napędowych" klubu. Choć zespół nigdy nie zdobył mistrzostwa kraju, to miał w dorobku wicemistrzostwo i pięć brązowych medali oraz plejadę znakomitych zawodników. Pięciu z nich: Jerzy Potz, Stanisław Szewczyk, Zdzisław Włodarczyk, Józef Stefaniak i Ryszard Nowiński tworzyło m.in. jedną z trzech piątek w najsłynniejszym meczu w historii polskiego hokeja, w którym biało-czerwoni na MŚ 1976 w Katowicach pokonali 6:4 ekipę ZSRR (w meczu tym grał również m.in. Leszek Kokoszka, później również zawodnik łódzkiego klubu).

ŁKS był pierwszą w kraju drużyną, która dysponowała krytym lodowiskiem. Od 1957 r. rozgrywała mecze w Pałacu Sportu mogącym pomieścić 9 tys. widzów. Trybuny z reguły były pełne.

Od przełomu lat 60. i 70. ub. stulecia przez ponad dekadę na najnowocześniejszym obiekcie w Polsce odbywały się spotkania piłkarzy ŁKS. Podziw przyjezdnych budziły nie tylko maszty oświetleniowe i potężna tablica świetlna, ale przede wszystkim żelbetowa trybuna główna, która była czymś wyjątkowym na polskich stadionach, budowanych wówczas z reguły na wałach ziemnych. Z trybuny mecze mogło oglądać ok. 12 tys. kibiców, a w środku obiektu mecze rozgrywały zespoły koszykarskie i siatkarskie, trenowali lekkoatleci i zapaśnicy. Były tam też szatnie, pokoje hotelowe, gabinety odnowy biologicznej itp.