Piotruś urodzony sercem

Wszystko zaczęło się nad Wartą. Tutaj także małżonkowie Anna i Paweł (prawdziwe imiona, nazwiska i adres znane redakcji) odbyli warsztaty w Diecezjalnym Ośrodku Adopcyjno-Opiekuńczym w Gorzowie Wlkp. Tu także w lutym w oknie życia ktoś zostawił malutkie dziecko.

Moment poczęcia

Oboje z wyższym wykształceniem, mają dobrą pracę i są we wspólnocie neokatechumenalnej. Mają też duży pusty dom. – Chcieliśmy mieć dziecko – tłumaczą małżonkowie z 13-letnim stażem. – Przez wiele lat staraliśmy się o własne potomstwo, podejmowaliśmy różnego typu leczenie, ale bezskutecznie – dodaje żona. Z czasem przyszła decyzja o adopcji. Zanim do tego doszło, było wiele rozmów. – Mnie, jako kobiecie, było łatwiej od początku i do adopcji byłam gotowa już 10 lat temu. Mój mąż jednak dopiero trochę ponad trzy lata temu zaakceptował sytuację i otworzył się na inną formę rodzicielstwa – wyjaśnia Anna. – Raczej nie namawiałam męża. Widziałam, że to jest trudny temat. Trzeba pogodzić się z niemożliwością posiadania własnego potomstwa. Poza tym trzeba odkryć swoje powołanie i drogę – dodaje.

– Dla mnie, faceta był to dramat. Byłem zbuntowany i dotknięty w swej męskości, że nie mogę spłodzić dziecka. Nie potrafię tego ładnie ubrać w słowa, ale czułem się trochę jak impotent – zwierza się Paweł. – Myśl o in vitro oczywiście przemknęła nam przez głowę, nawet mieliśmy propozycję sfinansowania zabiegu, ale taką ewentualność odrzuciliśmy – dodaje. Paweł cały czas myślał, że się uda, jednak wciąż powracała myśl o adopcji. Kropel drążących skałę było wiele. Jedna z nich była zupełnie podstawowa. – Cztery lata temu najbardziej mnie dotknęło to, że nie mam komu przekazać swojego hobby, jakim jest żeglarstwo – wyjaśnia. – Mamy fajnych sąsiadów, którzy mieli dorastające dzieciaki. Powiedziałem, że zafunduję im kurs żeglarski. One jednak nie chciały. Dotknęło mnie to, że moja pasja dla innych okazała się czymś obojętnym. Ale z drugiej strony nie było w tym nic dziwnego, bo przecież nie przeżywali ze mną przygód – dodaje.