Zbuntowani aniołowie

Trzecia część aniołów została zrzucona na ziemię tak jak gwiazdy, które gasną

W tej samej księdze Apokalipsy czytamy: „Ukazał się też inny znak na niebie: Oto wielki smok ognisty ma siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Jego ogon ciągnie trzecią cześć gwiazd nieba i zrzucił je na ziemię" (Ap 12,3-4).

Według większości egzegetów^[14] obraz trzeciej części gwiazd nie­ba, ściągniętych na ziemię przez ogon smoka, przedstawia upadek zbuntowanych aniołów, które poszły za szatanem^[15].

Patrząc całościowo na teksty, które analizowaliśmy, prawda o upadku aniołów jawi się nam jako oczywista i mająca mocny fun­dament w Piśmie Świętym^[16].

Pycha - przyczyna upadku aniołów

W Księdze Mądrości czytamy: „śmierć wdarła się na świat przez za­zdrość diabła, doświadczą jej ci, którzy stoją po jego stronie" (Mdr 2, 24). Odnosząc się do tych słów, niektórzy Ojcowie Kościoła, jak np. św. Cyprian, św. Grzegorz z Nyssy i św. Ambroży, utrzymywali, że mo­tywu winy demonów należy szukać w zazdrości względem Adama, stworzonego na obraz Boga. Lucyfer i aniołowie z nim sprzymierzeni byli zazdrośni o łudzi, stworzonych później niż oni, i to w naturze, którą oni uważali za niższą, gdyż złożoną z ducha i materii. Nie znieśli tego, że ludzie zostali stworzeni na obraz i podobieństwo Boże. Co wię­cej, aniołowie mieli służyć nie tylko Bogu, ale i ludziom! W czasach późniejszych przeważyło jednak powoli przekonanie, że motyw winy Lucyfera powinien być poszukiwany w nieuporządkowanym upodo­baniu we własnej doskonałości. Ta wersja była podtrzymywana, m. in. przez św. Augustyna i św. Grzegorza Wielkiego. Lucyfer i inni zbun­towani aniołowie mieli popaść w pychę, gdyż nie zaakceptowali tego, że są stworzeniami. Po tym negatywnym nastawieniu pojawiła się póź­niej zazdrość o nas, ludzi. Rzeczywiście, aniołowie stając się demona­mi, chcieliby uniemożliwić wszystkim osiągniecie szczęścia wiecznego (które oni ze swej winy stracili na zawsze) i skazać ludzi na potępienie, które jest ich udziałem^[17]. Zatem zazdrość jest na pewno bodźcem, któremu demony nie potrafią się oprzeć, ale niemal wszyscy autorzy chrześcijańscy są zgodni, że upadek aniołów nastąpił nade wszysdco z powodu pychy. Staje się to jasne już w dwu tekstach Apokalipsy, któ­re powyżej rozpatrywaliśmy.

-----------------------------------

[14] Por. Biblia Jerozolimska, Pallottinum, Poznań 2006, s. 1755 (przypisy do Ap 12,3 i 4).
[15] Wyrażenie „zrzucanie gwiazd" należy do języka apokaliptycznego (por. np. w Sta­rym Testamencie Dn 8, 10) i w tym przypadku przywołuje upadek aniołów, jak przy dźwięku siedmiu trąb (Ap 8,7-11). Por. także Ap 9,11 nn: „Zatrąbił piąty anioł. Ujrzałem gwiazdę, która spadała z nieba na ziemie. Dano jej klucz do studni otchłani" Ten fragment kończy się następującymi słowami na temat szarańczy: „Miały nad sobą króla - anioła ot­chłani. Jego hebrajskie imię Abaddon po grecku brzmi Niszczyciel"
[16] Trzeba przyznać, że w Starym Testamencie nie stawia się bezpośrednio pytania o pochodzenie szatana, a jedynie prezentuje się jego niecne i niszczycielskie działanie w świecie. Nowy Testament zaś objaśnia korzenie postawy szatana i sprzymierzonych z nim demonów, objawiając, że chodzi o upadłych aniołów.
[17] Słowo „szatan" jest terminem, który pochodzi z hebrajskiego satan, co oznacza nieprzyjaciela, wroga, prześladowcę, oskarżyciela, oszczercę. Po grecku jest nazywany diabolos, skąd pochodzi polskie słowo diabeł. co dosłownie znaczy „ten, który rzuca coś na środek; ten, który rzuca się w środek" Nazwa ta jest używana w znaczeniu separowania, oddzielania. Diabeł i demony, zżarte przez zazdrość i zawiść wobec ludzi, nie mają nicze­go innego na celu, jak odseparowanie, oddzielenie nas od Boga. Chcą sprawić, byśmy stracili komunię z Nim i szczęście wieczne.