Jak komuniści „kościół” budowali

Z płockiego Wzgórza Tumskie­go rozciąga się widok na dolinę Wisły. Widać plażę znaną z koncer­tów, Sobótkę z pływalnią i Radziwie. Uwagę przykuwa też stocznio­wy dźwig na drugim brzegu i bryła kościoła, który w rzeczywistości kościołem nie jest. To zwykły spi­chlerz do przechowywania zboża.

Plany niweczy wojna

Zaczęło się w 1913 r. W podpłockim Radziwiu postanowiono zbudować magazyn do przechowy­wania zboża. Projekt Towarzystwa Rolniczego był jak na owe czasy im­ponujący i koszt budowy szacunko­wo wyceniono na 50 tysięcy rubli. Wojna przeszkodziła tym planom po raz pierwszy.

Do pomysłu powrócono w la­tach 30. XX w. i sprawa nabrała jeszcze większego rozmachu. Pla­nowało się sprowadzenie maszyn do wyposażenia ze Stanów Zjedno­czonych, samą budowę pozostawia­jąc polskim budowniczym. Wyko­nano nawet stosowne ekspertyzy geologiczne. „Kurjer Mazowiecki” z marca 1939 roku donosił: „Powsta­nie elewatora w porcie płockim ma duże znaczenie gospodarcze, dało­by zatrudnienie bezrobotnym przy budowie i spełniłoby najżywotniej­sze postulaty rolnictwa Mazowsza”. Kolejna wojna zniszczyła ambitne plany. Po raz drugi.

Zboże w kościele

  Radosław Dąbrowski/GN Warto porównać podobieństwa między płockim spichlerzem i gdańskim kościołem św. Mikołaja Powojenna Polska potrzebowa­ła spichlerzy, w których można by przechowywać cenne zboże. Rolni­cze tereny pod Płockiem wskazy­wały, by tu zlokalizować elewator dla rolników z Łącka, Dobrzykowa czy Popłacina. Tak też zrobiono. Dla uniknięcia niepotrzebnych kosztów powrócono do projektu z 1913 roku, ale zrealizowano go w przedziwny sposób. Budowa ruszyła w 1950 roku. Na 10-lecie Polski Ludowej władza chciała już pochwalić się nowym obiektem gospodarczym.