Księga wspomnień o Janie Pawle II

W mojej rodzinie dużo osób cierpi, bardzo ciężko i często się odnosimy do śp Jana Pawła 2. Otrzymałam wielokrotne wsparcie,od niego.Przyśnił mi się wiele razy. To był człowiek MIŁOŚĆ, a teraz jeszcze większa MIŁOŚĆ, bo z nieba. Kochajmy Go wszyscy, nawet ci którzy nie wierzą ,a może uwierzą. Wszyscy jesteśmy Jednego Pana, chociaż nie wszyscy w to wierzą. Amen.

mialem okazję spotkać się z nim raz tak naprawdę bardzo blisko gdy jechał swoim papa mobile w Poznaniu i muszę powiedzieć że od tego człowieka wypływała wielka miłość, jeszcze nigdy w życiu tego uczucia nie doznałem co wtedy. On był za życia Święty po prostu miał Boga w sobie.

Wielki Człowiek. Zapaliłem świeczkę http://ogrodypamieci.pl/profil/3

Lipiec 1989 rok ogrody watykańskie, audiencja dla Polaków, Jan Paweł II podszedł pożartował flesze błyskały a czas stanął w miejscu. Był upał ale Od Niego bił chłodny powiew wiatru niczym muśnięcie. Lekkość i szczęście, do domu szłam jak na skrzydłach.... Pierwsza rocznica śmierci Jana Pawła II, końcówka ciąży, przed snem modlę się o to aby Już nadszedł ten moment i aby naszej córce nic się nie stało. Zasypiam. Pół godz. później zaczyna się poród. Wchodzimy na sale przed porodową półmrok, mała lampka a na szafie pali się mała świeczka. Położna mówi: to po wczorajszej rocznicy niech się dopali. A ja czuję jak ogarnia mnie spokój. On jest i nad nami czuwa, wszystko będzie dobrze. O 6.30 rodzi się zdrowa córka a ja mimo bardzo ciężkiego porodu wieczorem chodzę i na drugi dzień jest tak jakbym nie rodziła. Wszyscy się dziwią ale ja wiem On nad nami czuwał.

Jako osoba wierząca,dla mnie Papież był wielki niezwykle mądry człowiek,zwierzchnik kościoła .Uczył nas miłości do Boga i ludzi.Na zawsze pozostanie w mym sercu i w mej pamięci.Moja modlitwa o łaski za wstawiennictwem sługi Bożego Jana Pawła II

Dziękuję Bogu, za to, że żyłam w czasach Jana Pawla II. Całe moje dzieciństwo i młodość to lata pontyfikatu. Kochałam Go jak Ojca, nie mogłam sobie wyobrazić dnia kiedy usłyszę, że Papież nie żyje... Codziennie (dosłownie) włączając telewizję bałam się, że mogę to usłyszeć. Dlatego uważam, że otrzymałam wielką łaskę od Boga, że w chwili śmierci Jana Pawła II ogarnął mnie niesamowity spokój i pewność że Ojciec Święty jest już tam dokąd szedł całe życie, że za swoje piękne życie odebrał zasłużoną nagrodę... i jest szczęśliwy... I jeszcze jedno wspomnienie... Kiedy w 1997r. JPII odwiedził nasza Ojczyznę (wspaniała pielgrzymka, wiele wzruszeń) pamietam jak bardzo zazdrościłam turystom, którzy niespodziewanie mogli spotkać się z Papieżem nad Morskim Okiem czy na Kasprowym Wierchu. Pomyslałam: Boże, ale mnieli szczęście! Tak bardzo było mi żal, że mnie tam nie było.. i w nocy miałam piękny sen... śniło mi się, że stałam przy jakieś drodze, którą miał przechodzić JPII. Kiedy się pojawił podszedł do mnie przytulił mnie i powiedział "nic sie nie martw, wszystko bedzie dobrz" Mialam wrażenie, nadal je mam, że to nie był tylko zwykly sen...

Zawsze radosny, pogodny i uśmiechnięty, Kochany Ojciec, który zawsze wiedział co dla dzieci jest dobre.

Janie Pawle II, jesteś jak wschodzące słońce, które rozprasza mrok. Daje wiele pokoju, ciepła i radości. Dodaje odwagi, nieustannie powtarzając : nie lekaj się! Pan blisko jest!

Wierzę Ojcze św, że oglądasz Boga... wypraszaj łaski dla ludzi tu na ziemi... Proszę Cię Sługo Boży Janie Pawle II ,wstawiaj się za mną u Boga... Bóg zapłać. Kocham Cię Ojcze Święty.

To było silne przeżycie. Pamiętam że kiedy dowiedziałem się o śmierci ukochanego Papieża miałem ściśnięte gardło tak że słowa nie mogłem wypowiedzieć, a łzy spływały po policzkach. Był to dla mnie wielki szok. Kochałem Ojca Świętego jak naprawdę kogoś bliskiego.Pomógł mi przejść najtrudniejsze chwile mojego dzieciństwa i okresu dojrzewania. Był dla mnie największym autorytetem.