Księga wspomnień o Janie Pawle II

Pamietam ten dzień bardzo dokładnie. Jak nigdy w tym dniu szczególnie poświęciłam swój czas na słuchanie wszystkich wiadomości, gdyż bardzo interesował mnie stan zdrowia Naszego Ojca Świętego tym bardziej, że przez cały czas choroby zarówno ja jak i moi bliscy modliliśmy sie o jego zdrowie. Zapowiedz o odejściu była dla mnie i dla moich bliskich ogromnym przeżyciem. Zapaliłam gromnicę i zaczęliśmy sie modlić. Rozrzewnienie było tak mocne, że modliliśmy się w skupieniu.Kiedy usłyszeliśmy bijące dzwony z wieży Kościelnej nie sposób było nie pobiec do Naszego Wspólnego Domu jakim jest Kościół. Pamiętam jak szybciutko bez chwili wahania wzięłam do ręki palącą sie w domu gromnicę i z tym światłem poszliśmy za głosem dzwonów. W Kościele panowała żałoba. Było tak smutno, że nawet dzisiaj trudno jest pisać o moich osobistych odczuciach. Nawet teraz kiedy o tym piszę ogarnia mnie wielki smutek a łzy same cisną się do oczu. Trudno mi jest zrozumieć dlaczego tak sie dzieje.Nie wiem jak mam sobie poradzić? Tak naprawdę bardzo bym chciała. Wynika z tego, że w życiu człowieka bywają takie sytuacje, które mimo głębokiej wiary są od nas jakby niezależne i niewytłumaczalne. Pamietam jak każdego wieczoru zapalaliśmy gromnice i znicze na balkonach. Do dzisiaj to wszystko dokładnie pamiętam. Nade wszystko pamiętam słowa wypowiedziane przez Naszego tak umiłowanego Ojca Świętego. Jako matka i żona staram sie żyć Jego słowami aby móc wypełniać Jego wolę.

Drugiego kwietnia 2005roku byłam w Krakowie u rodziny , byliśmy w Łagiewnikach aby pomodlić się o zdrowie dla JPII .Po powrocie do mieszkania usiedliśmy do kolacji ,w pewnym momencie usłyszeliśmy bicie dzwonu,wyszliśmy na balkon,inni mieszkańcy bloku również powychodzili na balkony,staliśmy wszyscy w milczeniu i płakaliśmy,wiedzieliśmy,że bicie tego dzwonu ogłasza bardzo smutną wiadomość o odejściu Ojca Św.JPII.Włączyliśmy radio ,tak to była prawda.Stanęliśmy w kręgu i odmówiliśmy pacierz za Śp.JPIIWielkiego . Jest nieobecny ,ale żyje Jego nauczanie,Jego miłość do człowieka i wolności.

KAROL WOJTYŁA został wybrany papieżem w 1978 r. Właśnie w tym roku urodziłam córkę. Pontyfikat JANA PAWŁA II trwał do 2005r.,w którym to córka urodziła swoją córkę. Nigdy nie było mi dane zobaczyć "największego" z Polaków. Myślałam ,że będzie żył jeszcze bardzo długo. Zabrakło czasu. Żal tego co straciłam. Czasu nie da się cofnąć. Dlatego,postanowiłam teraz tak żyć, aby spotkać się z moim OJCEM ŚWIĘTYM po mojej śmierci. JANIE PAWLE II pomóż mi. Jeszcze jedno. Mój ukochany OJCIEC ŚWIĘTY umarł w sobotę. W sobotę umarły też moja babcia i moja mama. Ktoś powiedział,że dusze tych co umierają w sobotę MATKA BOSKA zabiera prosto do nieba. W tym czasie kiedy JAN PAWEŁ II odszedł do DOMU OJCA czytałam JEGO wypowiedzi w książce PRZEKROCZYĆ PRÓG NADZIEI. OJCZE ŚWIĘTY WSTAWIAJ SIĘ ZA NAMI.

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą.

Ukochanym,niedościgłym,ale godnym naśladowania byłeś człowiekiem Janie Pawle II,ogrzewałeś miłością serca każdego kto znalazł się w promieniu Twojej obecności, bowiem żyłeś pełnią życia tak jak Chrystus. Spraw proszę bym karmiąc się z dwóch Stołów tj.Słowa Bożego i Eucharystii, mogła kiedyś za Ap.Pawłem powtórzyć -"...już nie ja żyję,ale Chrystus we mnie..."

"Wymagajcie od siebie. choćby inni od was nie wymagali" ...:*

Kochany Ojcze Święty! Już Cię z nami nie ma, a ja wciąż czuję Twoją obecność. A mimo to tęsknię. Bardzo mi Ciebie brakuje w życiu codziennym. Jesteś wielkim autorytetem, myślę, że dla wielu ludzi. Dlatego na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci. Wierzę, że słyszysz mnie w tej chwili i jesteś z nami obecny! Dziękuję Ci za Twoje 85 lat życia.

Janie Pawle II wstawiaj się za mną i za Piotrem u Boga bo sami nie dajemy rady. Proszę miej nas w opiece i umacniaj naszą wiarę, nadzieję i miłość wzajemną. Amen.

Nie znalazlas Jezusa w Pismie sw.? Zachwyc sie osoba Jana Pawla II. On jest Chrystusem naszych czasow. JP II Wielki modl sie za nami.

Urodziłem się już za czasów JP II. Nie wyobrażałem sobie innego papieża... Nawet gdy Ojciec Św. już nie domagał, jakoś nie potrafiłem sobie wyobrazić, że może go zabraknąć. W momencie kiedy umierał, zrozumiałem, że świat od tego momentu będzie zupełnie inny. Nie będzie człowieka który dzięki swojej mądrości i dobroci potrafił zjednać sobie każdego. JP II zawsze był dla mnie człowiekiem nadzwyczajnym... pełnym dobroci, miłości i niesamowitej wiary. Był jest i będzie wzorem dla wielu... także dla mnie.