Zasadniczo lubimy wszystkie drzewa. Bo czyż nie jest przyjemnie usiąść na ławce pod baldachimem z gałęzi i liści, a niekiedy i intensywnie pachnących kwiatów? Uspakająco działa przytulenie się do żywego pnia w odludnym miejscu (uwaga na pająki). Miło jest posłuchać ptasiego koncertu dochodzącego z bujnej podniebnej korony. Ponadto w upalny dzień drzewa przynoszą ulgę swoim cieniem w rozgrzanym do czerwoności betonowym mieście.

Podczas spacerów chodzimy jednak odwiedzić TE konkretne nasze wybrane drzewa.

Mąż ciągnie nas do orzecha włoskiego rosnącego samotnie między blokami. Kibicowaliśmy mu w zeszłym roku, obserwując, jak rozwija zielone kule, w których wnętrzu kształtowały się orzechy. Niestety tegoroczna wiosna zmroziła mu kwiaty, które teraz zwisają sczerniałe smętnie i bez życia. Mobilizuje mimo wszystko swoje żywotne siły i puszcza na nowo zielone liście. Będziemy śledzić jego poczynania.

WIARA.PL DODANE 07.05.2024 AKTUALIZACJA 23.05.2024

Spotkania z przyrodą: Samosiejki

Największą szansę mają te, które zakotwiczyły się przy żywopłotach. Pewno nie jest im łatwo w tym ciemny gąszczu, ale kosiarka ich nie dosięgnie. »

więcej »

Ja za to chętnie staję pod miłorzębem rosnącym obok Muzeum Górnośląskiego. Drzewo to jest fascynujące pod wieloma względami. Podoba mi się jego łacińska nazwa – ginkgo biloba. Charakteryzuje go długowieczność, żyje nawet ponad 1000 lat! (Ten bytomski to jeszcze młodzież). Jest jedyny w swoim rodzaju – przedstawiciele jego rodziny wymarli 200 mln lat temu. Poza tym jego liście mają niezwykły kształt rozłożonego wachlarza, a jesienią nabierają intensywnie żółtego koloru. Niezaprzeczalnie jest ładnym drzewem, oryginalnym i - jakkolwiek to brzmi dziwnie w odniesieniu do drzewa – sympatycznym.

*

Tekst z cyklu Spotkania z przyrodą